REDE MUNICIPALISTA CONTRA A DÉBEDA ILEXÍTIMA.

 

REDE MUNICIPALISTA CONTRA A DÉBEDA ILEXÍTIMA:
https://www.youtube.com/watch?v=H2HYQd0TtHM
Levántate unha e outra vez ata que os cordeiros convértanse en leóns !!!!!
http://municipioscontraladeuda.org/mociones-antideuda/
Siguen a chuparnos o sangue e deixamonos !!!!

PACD: http://auditoriaciudadana.net/nodo/galiza/ (nodo Ourense).

O xefe do Zorros coidando as Galiñas:
MARIO DRAGHI:
https://es.wikipedia.org/wiki/Mario_Draghi
Carreira internacional e papel en Goldman Sachs

Entre 1985 e 1990 foi director executivo do Banco Mundial. Entre xaneiro de 2002 e xaneiro de 2006 foi vicepresidente, por Europa, con cargo operativo, de Goldman Sachs, cuarto banco de investimento do mundo. Mentres Draghi era vicepresidente de Goldman Sachs international, un dos máximos responsables da compañía en Europa, a compañía asesorou a Kostas Karamanlis sobre como ocultar a verdadeira magnitude do déficit grego.4 5 Esta ocultación da fraude conduciu á crise da débeda soberana en Grecia. De feito, en xuño de 2011, Draghi foi preguntado no Comité Económico do Parlamento Europeo polas súas actividades en Goldman Sachs, en relación ao ocultamiento en Grecia.6
Gobernador do Banco de Italia
O día 29 de decembro de 2005 foi nomeado gobernador do Banco de Italia. Abandonou o cargo o 31 de outubro de 2011 para ocupar a presidencia do Banco Central Europeo, en substitución de Jean-Claude Trichet.

REDE MUNICIPALISTA CONTRA A DÉBEDA ILEXÍTIMA:

A) Declarar ilexítimos os intereses do Plan de pago a provedores

En febreiro de 2012, o Ministerio de Facenda, con Cristóbal Montoro á cabeza, aprobou o Real Decreto Lei 4/2012 para establecer un mecanismo de financiamento para o pago das débedas contraídas cos provedores por parte das entidades locais. O que comunmente se chamou as facturas nos caixóns. O plan foi lanzado e vendido á cidadanía como un plan de salvamento aos concellos e unha medida de reactivación económica que inxectaría diñeiro ás empresas que se atopaban nunha delicada situación debido a atrasos nos pagos e ás débedas que as administracións públicas habían contraído con elas, así como pola escaseza de crédito ofertado polos bancos.

A adhesión a este mecanismo de financiamento leva aparellada unha operación de endebedamento a longo prazo mediante un préstamo cunha ou varias entidades bancarias, e a obrigación por parte das entidades locais de aprobar un plan de axuste, que debe responder a uns criterios básicos ao obxecto de garantir a sustentabilidade financeira da operación. Este plan de axuste debe ser valorado favorablemente polo Ministerio de Facenda e Administracións Públicas para que quede autorizada a concertación da operación de endebedamento.

En resumo, este plan de financiamento consistía na concesión de créditos por parte de entidades bancarias privadas ás administracións locais para poder liquidar as débedas pendentes que estas tiñan cos seus provedores. Devanditos préstamos serían avalados pola Administración central, de tal maneira que se un municipio non cumpre cos pagos, será esta quen liquide as débedas co banco descontando ditas cantidades da Participación nos Ingresos do Estado (PÉ) que lle corresponde ao municipio. Máis de 5.000 municipios adheríronse a este plan, o que fixo aflorar máis de 10.000 millóns de euros en facturas nos caixóns que na súa gran maioría non tiñan partida orzamentaria.

Xa que unha entidade bancaria non corre ningún risco, porque será o Estado quen lle pague no caso de que o municipio non poida, o tipo de interese debería ser moi próximo ao cal o banco se financia. Pero os PPP viñeron dados con tipos de interese de máis do 5%, un tipo abusivo comparado co risco que leva o préstamo para os bancos e o prezo do diñeiro ao que conseguían os seus fondos por parte do BCE (entre o 0,25% e o 0%). A diferenza entre o que pagase o municipio se tivese a posibilidade de pedir diñeiro directamente ao BCE (0,25%) e o que paga á entidade financeira (entre o 4 e 6%) é o que calcularemos e declararemos ilexítima por considerar que son intereses abusivos.

Como calculamos os intereses abusivos do PPP?

Para calcular os intereses que pagamos en exceso, comparado co tipo de interese que estivo pagando a banca ao BCE, configuraremos unha táboa (pódela descargar aquí) cos pagos realizados aos bancos debidos ao PPP na que separaremos en dúas columnas diferenciadas o capital amortizado e os intereses. Na táboa colocaremos unha terceira columna co tipo de interese ao que o BCE prestou o diñeiro á banca privada (durante 2012 e 2013 atopábase no 0,25%, aínda que logo foi diminuíndo). Outra columna será a cantidade de intereses que abonaría o municipio se pagase ese mesmo capital ao tipo de interese ao que a banca podía acceder acudindo ao BCE. Nunha última columna calcularemos réstaa entre os intereses que pagamos e os que pagariamos co tipo de interese do BCE. A suma das cantidades desa última columna será o que declararemos como intereses abusivos e, por tanto, débeda ilexítima.

C) Declarar ilexítimo o rescate bancario

En xullo 2012 o Goberno aceptou o rescate ofrecido polo Mecanismo Europeo de Estabilidade (MEDE) que puxo á súa disposición un crédito de 100.000 millóns de Euros reembolsables en 4 tramos. O Estado recibiu 40.000 millóns, ata o momento, que foron en beneficio de bancos e caixas españolas, aínda que o compromiso de reembolso dos devanditos fondos foi asumido polo Estado. O MEDE obrigou ao Goberno español a asinar un acordo de devolución chamado Memorándum de Entendemento onde se recollen cláusulas que condicionan non só a política de regulación do sistema financeiro, senón a política fiscal, orzamentaria e laboral.

As consecuencias do rescate bancario son coñecidas por toda a poboación: recortes nos servizos políticos, os de todas, que destruíron o Estado de Benestar e están a contribuír a aumentar a emerxencia social e a porcentaxe de persoas que viven por baixo do limiar da pobreza; mentres se socializaban as perdas da banca, creando unha enorme débeda ilexítima que fixo que se disparase a nosa débeda externa.

Segundo o Tribunal de Contas, no seu informe de fiscalización sobre o FROB (Fondo de Reestruturación Ordenada Bancaria creado polo Goberno socialista en xuño do 2009), o Estado axudou aos bancos con 107.913.445.000? en 2009 e 2012. A operación directa de capital por parte do Estado dos bancos foi de 57.003.764.000?, informe remitido ao Congreso dos Deputados.

Para mostrar rexeitamento a esta situación expomos unha moción que calcule a cantidade que achegou o voso municipio ao rescate bancario para declaralo ilexítimo e esixir quitas correspondentes da débeda que teñen os municipios con esas mesmas entidades financeiras.

Pasos para facer o cálculo:

Buscar a poboación total do Estado español. 46.468.102 ao 1 de xullo de 2016.
Calcular a cantidade achegada por cada persoa dividindo a axuda directa de capital pola poboación total. 1.226,73 por habitante.
Buscar a poboación do noso municipio. http://www.ine.es/nomen2/index.do
Calcular a cantidade que achegaron as persoas do municipio.

http://municipioscontraladeuda.org/mociones-antideuda/

Advertisement

A quebra do Santander, Deutsche Bank, Royal Bank of Scotland no Parlamento europeo.

http://procesoalabanca.es/2016/11/24/la-quiebra-del-santander-deutsche-bank-royal-bank-of-scotland-en-el-parlamento-europeo/

Nunha discusión no 2013 sobre a situación financeira dos bancos no Parlamento europeo, mr. Goofrey Bloom, do Partido xenófobo e extremista de dereita inglés UKIP, deixou ir un discurso curto, reducido ao programa nacional-socialista do seu partido pero certeiro sobre a verdadeira situación dos bancos. O sistema bancario europeo está en quebra e é un cadáver que se mantén por respiración asistida (tipos negativos), corazón artificial (Sistema Bancario de Reserva Fraccional) e doses masivas de enervantes (Flexibilización Cuantitativa).

Os bancos non teñen diñeiro nin para devolver o 1% dos depósitos. O Fondo de Garantía de Depósitos do Banco de España está a cero. A impresión de diñeiro electrónico a razón de 80.000 millóns mensuais que fai o BCE para comprar débeda bancaria e corporativa produce efectos gravísimos sobre a economía e o valor do traballo:

é unha incautación, confiscación, dos aforros das contas correntes e depositantes pola vía da deterioración do seu valor ao crecer exponencialmente a masa monetaria.
A compra masiva de débeda produce a redución a longo prazo do tipo de interese que provoca a alza continuada do valor do activos refuxio como a vivenda.
A débeda masiva mundial produce o nulo interese da banca en prestar á economía produtiva que tende á redución da realización de beneficio empresarial ao non poder vender os seus produtos (venda ? a xente antes paga as débedas que comprar comida)
Os bancos non prestan diñeiro que era a súa función e viven do Estado ao que compran a débeda soberana e á titulización de calquera promesa de débeda que é á súa vez comprada polo BCE.
As limitacións políticas ao diñeiro metálico son outra arma para confiscar dentro da contabilidade bancaria os aforros populares pero ao tempo é un suicidio do Estado pois, ese diñeiro (contorna ao 2% da masa monetaria global), acepta a privatización do último resorte do seu poder.
A compra masiva de débeda corporativa, débeda emitida en mercados de renda fixa ( hipotecaria, seguros, dereitos de cobro) e de débeda soberana converte ao BCE no propietario legal da maior parte dos estados, bens e activos-propiedades europeos.
A creación masiva de diñeiro sen valor que o apoie, traballo humano, reduce a cero o valor dese traballo e destrúe os cimentos da contabilidade da humanidade porque unha elite que controla a produción do medio de contabilizar ese traballo hao pervertido ata destruílo.
É o socialismo pero ao revés. Unha pequena elite mundial, un 1%, converteuse nun parasito da economía mundo e encima fai crer ao hóspede que forma parte do seu mesmo corpo cando en realidade está a matalo. E mátao! a deterioración xeral do planeta coa hecatombe climática, a extenuación dos recursos e circuítos naturais e o cancro financeiro da economía humana abócannos a un futuro moi escuro

Mr. Goofrey Bloom cre, como o UKIP, que se soluciona encerrándose na súa pequena illa evitando a entrada de estranxeiros. Poderiamos dicir máis cousas, pero necesitabamos esas declaracións de Mr. G.Bloom para que os nosos lectores dean veracidade real ao que dicimos. Non somos uns iluminados, e imos máis aló que a mensaxe xenófoba do UKIP, pero por desgraza a esquerda europea hoxe non nos acompaña tomando este discurso. Deixa que unha parte da verdade só o diga a extrema dereita nacionalista ou nazi.

Ditos estes preliminares, para evitar confusións, deixámoslles co discurso de Mr.G.Bloom do UKIP:

banca_en_quebra

salva TORRES, activista de asc.500×20

 

salva TORRES, activista de asc.500×20

estratexia_parasito-financeiro_web

A

PROCESO Á BANCA ESPAÑOLA !

http://procesoalabanca.es/

http://procesoalabanca.es/2017/03/07/juicio-popular-a-la-banca-espanola-sabado-11-marzo-3a-sesion-bcn-streaming/

 

 

Proceso á Banca Española:
presentación

O Proceso á Banca Española é un xuízo popular que se desenvolverá do 25 de febreiro ao 1 de abril próximos en Barcelona (tres sesións) e en Madrid (outras tres). Non se trata dunha parodia trátase de reproducir o máis fiel e real posible un xuízo no que non comparecen os acusados. Na súa ausencia desenvólvese un proceso no que intervén o fiscal e a acusación popular, así como a defensa (todos eles profesionais da avogacía). Apostariamos que será un golpe maiúsculo á oligarquía despois do 15-M, pero nesta ocasión con coñecemento de causa, o evento abrirá os ollos a unha poboación indefensa e sacará as cores a estes estirados banqueiros que despois de ocasionar un dano letal pretenden irse de rositas.

No Proceso á Banca o fío condutor do xuízo son os propios comparecentes nos que cada un expón, a preguntas da acusación, a súa propia experiencia vivida como vítima das decisións tomadas pola oligarquía político ? financeira. Para confirmar ese dano aplicado ás persoas particulares atrapadas en préstamos hipotecarios, empresarios de pemes e autónomos así como á sociedade en xeral por un descomunal desemprego e recortes sociais para pagar unha débeda soberana impagable, cóntase coa intervención de peritos expertos. A diversidade de actos punibles despregados polos bancos son de tal magnitude que se fai necesaria a comparecencia de ?testemuñas da actualidade? relevantes eruditos coa prosapia necesaria para abrir os ollos e tirar da manta duns feitos que a oligarquía lle ha dado a volta a base de grandes mentiras co fin de eludir a súa responsabilidade. A través do relato das ?victimas? da achega de ?peritos expertos? e dos ?testemuñas da actualidade? a narración leva ao desenlace: a sentenza.

Os 21 acusados que simbólicamente sentan o banco, comparecen figuradamente polo cargo que ocupan na presidencia da entidade financeira ou o organismo de control da Administración ou polo cargo político que desempeñaron. O Proceso á Banca Española é unha acción pública non gobernamental, inspirada no Tribunal Russel que someteu a xuízo de opinión en Estados Unidos polos Crimes de Lesa Humanidade cometidos contra o pobo de Vietnam (1967) e posteriormente contra as ditaduras militares en América Latina (1973) e en ocasión aos flagelos contra os Pobos de Iraq (2004), Palestina (2009) e Ucraína (2014). Tamén tomamos referencia no Tribunal Permanente dos Pobos, constituído en 1979, como acción de continuidade do Tribunal Russel, que en representación da conciencia ética dos pobos axuizou a Estados genocidas e institucións internacionais como o Banco Mundial e o Fondo Monetario Internacional, en base ás convencións internacionais de dereitos humanos e na defensa dos dereitos dos Pobos.

O xuízo, é un xuízo á verdade, unha verdade ocultada á cidadanía deste país. Quen ostenta o control do país non tiveron a vontade de procesar aos responsables do afundimento da economía e consecuentemente da nación. Levar ante os tribunais de xustiza aos Consellos de Administración das caixas de aforro, infestados de políticos, moitos deles pertencentes ás cúpulas dos partidos, cando eran os principais responsables fíxose inviable. As caixas de aforro reconvertéronse en bancos e necesitaron inxentes cantidades de diñeiro público para sanealas e unha vez liberadas de débeda adxudicalas aos Bancos. Os Bancos que se cambaleaban, ao perder a solvencia polos desenfreos dunha pésima xestión, atoparon a solución nun endebedamento da nación para salvar negocios privados. Ten que ser, neste xuízo, o pobo contra a banca española, que a pesar do dano causado segue actuando coma se nada pasase.

O Comité organizador do Proceso á Banca fixo un gran esforzo para que este sensacional evento póidase levar a cabo no que participasen eminentes figuras, todo un elenco de destacadas persoas e personalidades do mundo da universidade, o xornalismo, a fiscalidade, a banca e daquelas actividades que desde a súa parcela foron tirando da manta co fin de que a cidadanía coñeza o que realmente aconteceu que resulta antagónico coa mentira que a oligarquía nos ha contado. Agora tócache a ti, chegou o teu momento Proceso á Banca Española pretende finalmente conformar un espazo de encontro para a construción de alternativas ao sistema financeiro, bancario e monetario ao que estamos sometidos e o desenvolvemento de propostas emancipadoras confluentes entre os diversos actores afectados polo sector bancario. Aspiramos a que sirva para axudar a desenvolver un proceso movilizador e solidario de diferentes organizacións da sociedade civil. Facemos extensiva esta proposta a todas as organizacións de dereitos humanos, ambientalistas, campesiñas, sociais, obreiras, estudantís, de mulleres, de traballadoras e traballadores, nacionais e internacionais, que sintan identidade con esta proposta e estimen que este escenario permítenos avanzar na construción da verdade e a loita contra a impunidade dos crimes cometidos contra o pobo. Contamos a con a túa participación. Aberto a todas as plataformas, asociacións e movementos sensibilizados co aquí exposto, poden contactar con: formulario de contacto ou procesoalabanca@procesoalabanca.es

O aquí escrito é tan só o aperitivo e en próximos post iremos dando a coñecer os detalles o evento e o programa. Non cho perdas, poderaslle dicir aos teus fillos e/ou netos ?eu uninme a esa xente que se alzou contra a perdida de dignidade propiciada por uns bancos toleados en busca do máximo beneficio?.

TITULIZACIÓNS. A TÚA HIPOTECA NON PERTENCE O BANCO!

A información é poder !  Esto foi o que pasou !
Queredes probas ?
Buscade carta a Pedro Solbes un PDF publibicado pola AIECA sociación de inspectores do Banco de España. Fixerse nesa carta: na data abril 2005, e ir a páxina 9 onde fala de Titulizacións.
Hoxe chamaron a Migue Fernandez Ordoñez Gobernador B.E na época Socialista. Agora tocalle a Jaime Caruana La Corte gobernador na época Aznar, Rato, Montoro, no inicio da burbulla lnmobiliaria. Non esquezades nunca o mantra “España va bien”, agora xa o sabemos todas, era a FAME E POBREZA DE HOXE.

Lectura imprescindible:

Carta a Pedro Solbes (pdf):      http://nuevoclaridad.es/revista/images/PDF/carta%20a%20solbes.pdf

LAS TITULIZACIONES Y LA BANCA PIRAMIDAL ESPAÑOLA

https://m.youtube.com/watch?v=3uJMNpibT8Q

ATAQUE AL PODER:

https://ataquealpoder.wordpress.com/2015/02/08/el-gran-truco-de-la-banca-la-titulizacion-de-hipotecas/

 

 

AGORA CARUANA !

 

ESTES DÍAS TEMOS A MAFO (Miguel Angel Fernadez Ordoñez), Gobernador do Banco de España, declarando ante a xustiza por non cumprir coa súas obrigas de Controlar o sistema financeiro.(abrir pdf adxunto o final do texto)
No esquezamos que hai outro gobernador do B.E, da época “ESPAÑA VA BIEN”, que non pode escaparse da xustiza, no seu mandato propiciouse a burbulla inmobiliaria. Posto por José María Aznar como Gobernador do Banco de España, xunto con Rato e Montoro, daquela secretario de estado de economía, foron os que, contravindo o artigo 47 de Constitución, mudaron a lei do chan e abrirona a unha especulación salvaxe, da que hoxe sufrimos as consecuencias. O SILENCIO DE CARUANA foi determinante para que a burbulla, O LUCRATIVO NEGOCIO ESPECULADOR de unha minoría, fora posible.

No pdf que adxunto vai a proba do que expoño: Ide a páxina 9 e veredes como en abril de 2005 xa advertían da gravidade das preferentes e a débeda subordinada TITULIZACIÓN que se emitía para obter liquidez xa que o Estado Español xa non podía emitir moeda o estar no euro. A AIECA asociación de inspectores do Banco de España viñan advertindo da gravidade diste xeito de actuar pero o CARUANA mirou para outro lado.

Agora pagámola todas con diñeiro noso, dos nosos impostos, diñeiro público, de Pensións, Sanidade, Educación, Dependecia etc REPARTEN GANANCIAS ILEXÍTIMAS E SOCIALIZAN PERDAS!!!
O tema das eléctricas está pasando hoxe, o mesmo.

XUSTIZA !!!!

https://es.wikipedia.org/wiki/Jaime_Caruana

PDF:
http://nuevoclaridad.es/revista/…/PDF/carta%20a%20solbes.pdf

Negligencias

En abri de 2005, los inspectores del Banco de España advierten al gobernador, en un escrito de de su “complaciente lectura de la situación económica española” está iniciando el camino al desastre.

Con la revisión del aumento de la deuda total del país, desde una deuda total manejable inferior al 300% del PIB del país en 2005, hasta alcanzar lo que se llama la “trampa de deuda” en 2008, una cantidad de deuda donde solo se logra pagar los intereses (situada sobre el 340%), y que en España 2008 se alcanzó el 366,2% de la renta del país, alcanzando el 397% en 2009, y el 402% en el 2010, solo bajando en el 2011 al 395%. Tomar medidas contra este aumento descontrolado de la deuda es responsabilidad del regulador, dirigido en los momentos de formación de la causa de la crisis por Jaime Caruana y después por Miguel Ángel Fernández Ordoñez.

¡As cousas non son o que parecen ! Comunicado da pbp.

COMUNICADO DA PLATAFORAMA POLA BANCA PÚBLICA.

Ante o ingreso en prisión de algúns dos exdirectivos das ex-Caixas de Aforros Galegas.

A Plataforma  fai un chamamento a sociedade galega para que reflexione sobre o engano o que están sendo sometidas.

No ano 2012 coincidindo con un momento de gran mobilización social iniciado o 15 de maio de 2010 esta plataforma comeza una campaña de recollida de sinaturas en apoio a dous escritos de denuncia dirixidos a Fiscalía do Tribunal Superior de Xustiza de Galiza e outro a Fiscalía Anticorrupción. Esta recollida de sinaturas levouse a cabo nas 7 cidades galegas.En paralelo e das mobilizacións organizadas pola pbp naceron as plataformas de afectados polas preferentes, en cuxa creación participamos e coas que mantivemos una estreita relación, aínda que non souberon comprender a idea de xustiza que nos promovíamos, tratando de ir máis alá do resarcimento individual e buscando un plantexamento épico da xustiza ante a desfeita do sistema financeiro galego.

Finalmente fixemos 3 entregas, na Fiscalía de Ourense, sumando 4000 sinaturas de apoio estas denuncias.

Os escritos presentados emprazaban a fiscalía a iniciar unha investigación dos posibles delitos contra a orde socioeconómica cometidos polos consellos de administración das extintas caixas de aforro. Concretamente apoiabámonos no artigo 295 do código penal que tipifica a administración desleal.

Tendo clara a PBP a estrutura xerárquica da fiscalía, dependente do goberno, e a altísima posibilidade, como está acontecendo, que non se afondara na investigación, establecemos contacto co avogado da Coruña Pablo Arangüena que se personara como acusador particular. Esta acusación particular permitíanos presentar proba e chamar xente a declarar. Acadando diste xeito afondar no acontecido e obtendo por vía xudicial a auditoría que o partido popular e o seu presidente, na Xunta de Galicia, rechazaran pola vía política. A renuncia diste abrogado a seguir coa acusación particular e a falla de interese dos diferentes sectores organizados da sociedade galega da como resultado a actual situación.

Temos que ver a unha parte dos consellos de administración sentados ante o xuíz por unhas xubilacións, que non sendo lexítimas non son máis que a punta do iceberg, o pago o traballo de entregar o sistema de aforro público galego a mans privadas. Fixémonos no detalle que José Luis Méndez non está imputado, sendo Director Xeral de Caixa Galicia, a Caixa con maiores dificultade económicas. Precisamente a farsa consiste en non xulgalos polo grave dano causado a economía e o interese xeral ofrecéndonos un xuízo que pretende facernos ver que se fai xustiza.

O presidente da Xunta de Galicia, Nuñez Feijoo, con todo o seu despregue mediático, ofreceunos como un éxito, que si o foi para interese privados, o que en realidade era un fracaso para a sociedade galega.

Dende a PBP consideramos que a quebra das Caixas de aforro non foi produto da casualidade si non que resposta a un a un plan. Así o xefe da Patronal Bancaria, nos anos 90 do século pasado, decía que o 50% do aforro das cidadás do estado atopábase nas caixas e que ese mercado era o futuro negocio da banca privada. Desta idea e pode que por encargo, durante o goberno de José María Aznar promovese a reforma da lei de caixas que lle permite ampliar o territorio de negocio e os riscos, entrando cargos políticos nos consellos de administración levándoas a inversión inasumibles, baixo o principio “ deteriora e logo privatiza “-

As caixas nacidas dos montes de piedade, fai case 200 anos, para loitar contra a usura bancaria actuaban como un sistema público de aforro onde parte das ganancias revertían na sociedade e polo tanto nos propios impositores en forma de obra social e desenrolando tecido produtivo e industrial local, que doutro xeito sería difícil de criar. Este sistema de finanzas supoñía unha forte competencia para a banca privada, inasumíbel para os seus intereses expansivos.

No ano 2010 a suma das dúas caixas de aforro representaba o 5º poder financeiro do Estado con activos valorados en 75.000 millóns €.

Logo das excesivas inversións inmobiliarias as caixas entran en quebra, logo deo B.E esixirlles uns provisionamentos a elevadisimos. A máis exposta era Caixa Galicia , resulta curioso que José Luis Méndez non teña que respostar de ren ante a xustiza sendo o Director Xeral de Caixa Galicia.

A decisión política de fusionar as caixas , que o contrario do que nos fixeran crer si eran economicamente viables, foi tomada co intención de facilitar a venda a banca privada, como evidencia unha serie de acontecementos que a maneira de ver da PBP son auténticos despropósitos:

1º – A comisión de investigación parlamentar faise tarde e non persegue determinar responsabilidades políticas e que o goberno da Xunta fora parte activa na denuncia os responsables da suposta quebra.

2º – A auditoría das Caixas , que na PBP consideramos fundamental para saber que aconteceu e determinar responsabilidades. Encargase a auditoras privadas e non se da a coñecer os impositores e o resto da sociedade o resultado da mesma. O razoable tería sido facer unha auditoría pública a que tivera acceso a cidadanía, unha auditoría cidadá.

3º – Dixeran que as Caixas non eran viables e xa están dando beneficios. No ano 2013 deron 400 millóns de € antes de impostos no 2014 os beneficios ascenderon a 1200 millóns de € antes de impostos, logo de inxectarlle 9000 millóns de € para darlle liquidez púxose a venda inmediatamente cando o Memorando Europeo daba 5 anos de prazo. Isto evidencia a viabilidade das Caixas e a intencionalidade de privatizalas, nin xiquera recuperaremos o diñeiro público invertido. O que se buscaba era a privatización había que facelo pronto.

4º – Banesco a entidade Venezuelana que se fai con Nova Caixa Galicia ten a metade de tamaño que a suma das dúas caixas, isto resulta curioso cando menos. Escotet merca a Caixa por 1000 millóns de € dos que solo deposita 400 o resto pagarao en 3 entregas que aportará dos beneficios.

5º – Non se investiga a responsabilidade dos consellos de administración na vendade títulos preferentes e débeda subordinada habendo informes dos funcionarios do Banco de España contrarios a venda masiva distes produtos.

6º – Tendo en conta que Caixa Galicia era a entidade máis exposta a inversión inmobiliaria e polo tanto a máis deteriorada. O seu Director Xeral José Luis Méndez queda fora de toda investigación, demostrando este feito que non hai intención de atribuír responsabilidades pola quebra das mesmas.

7º – Non se determina a responsabilidade do regulador o Banco de España. Os gobernadores do B.E en especial Jaime Caruana La Corte nomeado polo ex-presidente José María Aznar , permiten a excesiva crédito a inversión inmobiliaria e non asume ningunha responsabilidade logo de causar un grave dano a economía e o interés xeral.

A PBP considera que perseguir ós directivos das Caixas, somente polas xubilacións , excesivas sen dúbida e que presuntamente, o noso xeito de ver, foron o pago a creación do escenario económico para poder privatizalas, é unha cortina de fumo para enganar a sociedade, facéndolle crer que a xustiza funciona, cando en realidade deberían perseguirse pola quebra do sistema financeiro e polo grave dano causado a economía. Isto é outra falta de respeto a sociedade.

Para a PBP o correcto debería ser encargar unha comisión de investigación parlamentar que profundara nas diferentes responsabilidades e perseguir xudicialmente os responsables. Non privatizar a Caixa que era viable logo de saneala e mantela con un sistema de aforro público eliminando todos os postos e cargos políticos dos consellos e creando sistemas de control cidadá que impediran que esta situación voltase a repetirse.

Neste momento o aforro de todas as galegas está controlado e responde a intereses privados. Dende a PBP consideramos isto un erro que deteriorará máis a economía galega e eliminará opcións de crédito.

Tamén botamos en falla un compromiso verdadeiro, da sociedade galega organizada, no clarexamento da quebra e privatización do sistema financeiro autóctono.

Queremos que se lembre que estando como presidente da Xunta de Galicia Nuñez Feijoo as galegas quedamos sen o control do sistema de aforro que perdurou case 200 anos.

A Plataforma Pola Banca pública ten como obxectivo recuperación dun sistema de aforro público baseado na ética das finanzas, pondo a economía o servizo das persoas.

Neste momento queremos que quede constancia que non toda a sociedade galega está de acordo co que o presidente da Xunta de Galicia pretende vender coma un éxito e que nos consideramos unha estafa.

“Medo a Quinteiro Medo a Verdade”

Así titulaba Xosé Luis Méndez Ferrín un articulo publicado en 1987 onde falaba do despido de Miguel Quinteiro.

Esta imaxe dio todo.

Convida a pensar si en realidade non sería un pago por axudar a privatizar as Caixas de Aforro. Ten lóxica si lembramos o que dixo o xefe da patronal Bancaria no ano 1990. ” As Caixas de aforro teñen depósitos que equivale o 50% do aforro do estado español este negocio corresponde a banca privada”. A reforma da Lei de Caixas PROPICIARÍA O ESCENARIO IDEAL para conseguir a privatización do sistema de aforro público Galego e do resto do estado.

A Audiencia Nacional rexeita a suspensión de condena aos antigos responsables de Novacaixagalicia e dicta orde de detención e ingreso e prisión.

http://www.eldiario.es/galicia/politica/Ordenan-exdirectivos-gallegas-condenados-indemnizaciones_0_602290591.html

En honor dunha persoa con fame de Xustiza e un bo amigo. Todo un exemplo de honradez e coherencia.

Hoxe entraron na cadea algúns, non todos, dos directivos das extintas Caixas de Aforro Galegas. O mais parecido a un sistema público de aforro que dende a reforma da lei de Caixas feita por Manuel Fraga nos 90 rematou co privatización das Caixas de aforro e coa bendición de Nuñez Feijoo se converteron en //ABANCA.

O Xefe da patronal bancaria o señor Rafael Termes pedira nesa época esta reforma da lei de Caixas para evitar a competencia que lle supuñan á banca privada.

Un banco privado creado con diñeiro público aportándolle 9.000 millóns de € para saneala. Vendeuse no primeiro ano Por 1.000 millóns de € (o memorando Europeo daba 5 anos para vendela) a pagar en 4 prazos. Comento este detalle dos prazos para que se observe que se paga cos beneficios que vai xerando. Dende o primeiro ano deu 1.200 millóns. Así se privatiza o sistema de aforro público creado polas galegas fai 150 anos e que no ano 2010 sumaba activos por valor de 75.000 millóns. Baixo o criterio de deteriora fai parecer que está quebrada privatiza e logo quédate cos beneficios. O mesmo co sector sanitario e enerxético.

Botamos de menos unha maior implicación da sociedade galega ante este espóleo, sobre todo da parte activa e da esquerda política. O longo distes anos petamos en moitas portas pedindo axuda e implicación. Non vou agora enmerdar nin dicir nomes pero podo asegurar e probar que en algunha ocasión vivimos situacións que se poden nomear como de traizón o pobo galego.

Nunca nos deberíamos alegrar porque alguén sexa privado de súa liberdade física, pero mentres vivamos neste estadio de conciencia e os cárceres sigan existindo, polo menos que non sexan solo para as fillas dos pobres, dos ninguén.

No estamos satisfeitos con estas condenas, aínda falta moito para facer xustiza. Faltan varios dos directivos e non se investigaron os motivos da QUEBRA INDUCIDA. Moitos dos traballadores das Caixas tamén son cómplices, non todas, venderon produtos sabendo que non eran axeitados a moitas persoas.Vendéronse por un PLUS MENSUAL.

PRECISASE DE XEITO URXENTE UNHA AUDITORÍA PÚBLICA que nos permita coñecer en profundidade que sucedeu. Non hai quebra sin reforma da lei de Caixas, sin preferentes non hai burbulla inmobiliaria e nunca se tería desafiuzado familias de xeito masivo.

Mentres non se saiba a verdade O QUE ESTÁ QUEBRADO É O ESTADO DE DEREITO.

Tampouco hai responsables políticos !!!!!

QUEDA MOITO POR FACER. SEGUIREMOS LOITANDO !!!!!!!

Deixo un enlace onde Mendez Ferrín recolle o despido de Miguel Quinteiro que neste tempo estaba no consello de administración de Caixa Vigo en representación da CIGA e que foi despedido por cuestionar o xeito de actuar do mesmo. Hai que recordar que todo o entorno político Próximo a Miguel ignorou o seu despido.
A sociedade galega non deu a resposta que merecía semellante espóleo.

“MEDO A QUINTERIO MEDO A VERADADE”   http://outraesquerda.blogspot.com.es/2012/10/medo-quinteiro.html

JOSÉ LUIS MÉNDEZ. 15.000.000 millóns de € de indemnización por quebrar Caixa Galicia.

Non parece serio nun país que teña un estado de dereito afianzado. Isto convida a pensar si en realidade non sería un pago por axudar a privatizar as Caixas de Aforro. Ten lóxica si lembramos o que dixo o xefe da patronal Bancaria no ano 1990. ” As Caixas de aforro teñen depósitos que equivale o 50% do aforro do estado español este negocio corresponde a banca privada”. A reforma da Lei de Caixas PROPICIARÍA O ESCENARIO IDEAL para conseguir a privatización do sistema de aforro público Galego e do resto do estado.

Erich Fromm en A condición humana actual ; trae a discusión baixo o título de “O carácter revolucionario”, certa conduta social, partindo da frase latina DE OMNIBUS EST DUBITANDUM (É necesario dubidar de todo), sobre o que afirma o seguinte, O carácter non revolucionario mostrará unha particular tendencia a crer naquilo que anuncia a maioría. A persoa con espírito crítico reaccionará do modo precisamente oposto. Será especialmente crítica ao escoitar o xuízo da maioría, que é o xuízo da praza do mercado, dos donos do poder.

Zoe Konstantopoulou: NON aos ultimato, NON ao memorando da servidume

http://cadtm.org/Zoe-Konstantopoulou-NO-a-los

http://auditoriaciudadana.net/tag/pacd/

http://www.auditamosgrecia.org/es/

O discurso pronunciado a mañá do 11 de xullo de 2015 por ZoeKonstantopoulou, presidente do Parlamento grego, sobre a proposta do goberno aos acredores:

Señoras e señores, estimados colegas,

En momentos como estes, debemos actuar e falar con sinceridade institucional e coraxe política. Debemos asumir a responsabilidade que recae en todos e cada un de nós.

Debemos defender, de acordo aos ditados da nosa conciencia, as causas xustas e os dereitos sagrados, inviolables e non negociables do noso pobo e da nosa sociedade. Debemos protexer o legado daqueles que deron as súas vidas e a súa liberdade para que hoxe poidamos vivir como persoas libres. Debemos preservar a herdanza das novas xeracións e das futuras, así como a da civilización humana. Tamén debemos preservar eses valores irrenunciables que definen e alentan a nosa existencia persoal e colectiva.

Como elixe e decide actuar cada persoa pode variar e ninguén ten o dereito de trivializar as decisións que toman a partir dun xuízo persoal e existencial, para denigralas ou explotalas politicamente.

Todos e cada un de nós somos xulgados e seremos xulgados polas nosas actitudes e as nosas decisións, por noso si e por noso non, polas nosas accións e omisións, pola nosa coherencia e as nosas resistencias, pola nosa abnegación e xenerosidade.

Dende hai cinco meses, o Goberno, tendo á esquerda como a súa corrente principal e coas forzas anti-memorandos no seu núcleo, estivo a librar unha batalla desigual en condicións de asfixia e chantaxe, contra unha Europa que traizoou os seus principios fundacionais, o benestar dos seus pobos e sociedades. Dentro dunha Europa que utiliza a moeda común, o euro, non como un medio para alcanzar o benestar social, senón como unha panca e unha ferramenta para a coerción e a humillación dos pobos rebeldes e os seus líderes. Dentro dunha Europa que se está a transformar nunha prisión de pesadelo para os seus pobos, a pesar de que foi construída para ser un fogar común e hospitalario.

O pobo grego confiou a este Goberno a gran causa da súa liberación das cadeas do Memorando, da vixilancia e supervisión imposta á sociedade baixo o pretexto da débeda. Esa débeda ilegal, ilexítima, odiosa e insostible, cuxa natureza, como se demostra nos resultados preliminares do Comité para a Verdade sobre a Débeda Pública, xa era coñecida polos acredores dende 2010.
Esa débeda que non xurdiu como un fenómeno meteorolóxico, senón que foi creada polos gobernos anteriores a través da corrupción na contratación, os subornos, cláusulas leoninas, e tipos de interese astronómicos, todo en beneficio dos bancos e das empresas estranxeiras.

Unha débeda que a Troika, xunto cos gobernos gregos anteriores, converteu en forma fraudulenta de débeda privada a pública, rescatando aos bancos privados franceses e alemáns, así como aos gregos, condenado ao pobo grego a vivir en condicións de crise humanitaria. E ademais, utilizou aos órganos da corrupción mediática para aterrorizar e enganar á cidadanía.

Esa débeda nin se creou nin se incrementou polo pobo ou polo Goberno actual. Durante cinco anos utilizouse como unha ferramenta para escravizar a xente, polas forzas que operan en Europa baixo as regras do totalitarismo económico.
No desprezo á moral e ao dereito, Alemaña aínda non pagou as súas débedas (N.de T.: correspondente á ocupación alemá) á pequena Grecia da época da resistencia, da que a historia recoñece o seu heroísmo. Esas débedas superan o valor da actual débeda pública grega. Segundo os cálculos moderados da Comisión do Tribunal de Contas creada polo goberno precedente, a débeda de Alemaña representa uns 340.000 millóns de euros, mentres que a pretendida débeda pública actual de Grecia se estima en 325.000 millóns de euros.

Despois da Segunda Guerra Mundial, Alemaña gozou da maior condonación da débeda da historia, para permitirlle volver empezar de cero. Isto fíxose coa xenerosa colaboración de Grecia. Non obstante, agora Alemaña protexeu os responsables de actos de corrupción cos gobernos gregos anteriores e os seus partidos políticos, como é o caso de Siemens, e lles deu protección evitándolles enfrontarse á xustiza grega.

Non obstante, Alemaña estase a comportar coma se a historia e o pobo grego estivesen en débeda con ela, coma se quixese tomar unha revancha histórica polas súas propias atrocidades. Alemaña está a aplicar e impón unha política que constitúe un crime, non só contra o pobo grego, senón un crime contra a humanidade. No sentido penal do termo xa que se trata dunha agresión sistemática e de grande envergadura contra unha poboación co obxectivo ben premeditado de lograr a súa destrución parcial ou total.
E, por desgracia, os gobernos e as institucións que deberían cumprir coas súas responsabilidades, e estar á altura do momento histórico, volvéronse cómplices desta agresión.

Señoras e señores, estimados colegas,

Someter ao pobo e ao goberno en condicións de asfixia e baixo a ameaza dunha quebra caótica, pola creación artificial e premeditada dunhas condicións de catástrofe humanitaria, constitúe unha violación directa de todos os tratados internacionais de protección dos dereitos humanos, incluída a Carta das Nacións Unidas, os tratados europeos, e mesmo os estatutos do Tribunal Penal Internacional.
A chantaxe non é unha fatalidade. E a creación e a implantación de condicións cuxo obxectivo é suprimir o libre arbitrio, non permite a ninguén falar da liberdade de «elección».
Os prestamistas están a chantaxear o goberno. Eles están a actuar de xeito fraudulento, xa que saben dende 2010 que esta débeda é insostible. Están a actuar conscientemente, xa que nas súas declaracións anticipan a necesidade de conceder unha axuda humanitaria a Grecia. Unha axuda humanitaria para que? Para un desastre natural inesperado e accidental? Por un terremoto imprevisto, unha inundación, un incendio?

Non. Unha axuda humanitaria que é a consecuencia dunha elección consciente e calculada para privar ao pobo dos seus medios de subsistencia, pechando a billa da liquidez en represalia pola decisión democrática do goberno e do parlamento de chamar a un referendo e deixar ás persoas decidir o seu propio futuro.

O pobo grego honrou ao Goberno que confiou nel, e ao Parlamento que lles permitiu o dereito a tomar as súas vidas e os seus destinos nas súas propias mans. Con valentía e orgullo dixo No.

NON á chantaxe

NON a ningún ultimato

NON aos Memorandos de servidume

NON ao pagamento dunha débeda que o pobo non creou e da que non é responsable

NON ás novas medidas de miseria e submisión

Os prestamistas insistiron obstinadamente na transformación dese NON nun SE, coa complicidade pérfida daqueles responsables dos memorandos e que se beneficiaron deles, dos que crearon a débeda.

Este NON do pobo transcéndenos a todos e obríganos a defender o seu dereito a loitar polas súas vidas, loitar para non vivir unha media vida ou unha vida de xeonllos. Para estar orgullosos do que legamos ás xeracións seguintes e á humanidade.

Hoxe o Goberno está a ser chantaxeado para que do seu consentimento ás condicións que non lle representan, que non proveñen del, e que combate. O Primeiro Ministro falou con honestidade, valentía, coraxe e abnegación. El é o Primeiro Ministro máis novo que houbo en Grecia e loitou como ningún dos seus predecesores polos dereitos democráticos e sociais das persoas e das xeracións máis novas, que representou e representa a nosa xeración, e dános esperanzas. Eu hónroo e honrareino sempre pola súa firmeza e as súas opcións. E ao mesmo tempo, considero que é a miña responsabilidade institucional, como presidenta do Parlamento, non pechar os ollos e non finxir que non entendo a chantaxe. Eu nunca poderei votar e lexitimar o contido deste acordo. Creo que o mesmo vale e valerá para o Primeiro Ministro, quen hoxe é chantaxeado cunha arma que ameaza a supervivencia do seu pobo. Creo que o mesmo vale para o Goberno e para os grupos parlamentarios que o apoian.

Vou asumir a miña responsabilidade vinculante coa historia desta institución dicindo «presente», no debate e a votación de hoxe. Creo que deste xeito me fago máis útil á xente, ao Goberno e ao Primeiro Ministro, ás xeracións futuras e ás sociedades europeas, ao expoñer publicamente as verdadeiras condicións nas que o Parlamento grego debe tomar decisións, rexeitando a chantaxe, de acordo ao parágrafo 4 do artigo 120 da Constitución.

O pobo grego é o segundo en sufrir esta forma de guerra na zona euro, precedido por Chipre en marzo de 2013. Este intento de impoñer medidas rexeitadas polo pobo nun referendo, mediante a chantaxe dos bancos pechados e a ameaza de quebra, constitúe unha violación brutal da Constitución grega e priva o Parlamento da autoridade que lle outorga esa mesma Constitución.

Toda persoa ten o dereito e a obriga de resistir. Non hai resistencia na historia que fose doada. Pero pedimos o voto e a confianza do pobo para afrontar as dificultades, e é fronte a estas dificultades que agora debemos saír adiante. E sen temores.

COMUNICADO DA PLATAFORMA POLA BANCA PÚBLICA

Durante o mes de xuño asistimos o xuízo dos exdirectivos das, moi a pesar noso e da cidadanía galega, ex-caixas galegas Caixa Galicia e Caixa Nova. A Plataforma Pola Banca Pública fai un chamamento a sociedade galega para que reflexione sobre o engano o que están sendo sometidas.

No ano 2012 coincidindo con un momento de gran mobilización social iniciado o 15 de maio de 2010 esta plataforma comeza una campaña de recollida de sinaturas en apoio a dous escritos de denuncia dirixidos a Fiscalía do Tribunal Superior de Xustiza de Galiza e outro a Fiscalía Anticorrupción. Esta recollida de sinaturas levouse a cabo nas 7 cidades galegas.En paralelo e das mobilizacións organizadas pola pbp naceron as plataformas de afectados polas preferentes, en cuxa creación participamos e coas que mantivemos una estreita relación, aínda que non souberon comprender a idea de xustiza que nos promovíamos, tratando de ir máis alá do resarcimento individual e buscando un plantexamento épico da xustiza ante a desfeita do sistema financeiro galego.

Finalmente fixemos 3 entregas, na Fiscalía de Ourense, sumando 4000 sinaturas de apoio estas denuncias.

Os escritos presentados emprazaban a fiscalía a iniciar unha investigación dos posibles delitos contra a orde socioeconómica cometidos polos consellos de administración das extintas caixas de aforro. Concretamente apoiabámonos no artigo 295 do código penal que tipifica a administración desleal.

Tendo clara a PBP a estrutura xerárquica da fiscalía, dependente do goberno, e a altísima posibilidade, como está acontecendo, que non se afondara na investigación, establecemos contacto co avogado da Coruña Pablo Arangüena que se personara como acusador particular. Esta acusación particular permitíanos presentar proba e chamar xente a declarar. Acadando diste xeito afondar no acontecido e obtendo por vía xudicial a auditoría que o partido popular e o seu presidente, na Xunta de Galicia, rechazaran pola vía política. A renuncia diste abrogado a seguir coa acusación particular e a falla de interese dos diferentes sectores organizados da sociedade galega da como resultado a actual situación.

Temos que ver a unha parte dos consellos de administración sentados ante o xuíz por unhas xubilacións, que non sendo lexítimas non son máis que a punta do iceberg, o pago o traballo de entregar o sistema de aforro público galego a mans privadas. Fixémonos no detalle que José Luis Méndez non está imputado, sendo Director Xeral de Caixa Galicia, a Caixa con maiores dificultade económicas. Precisamente a farsa consiste en non xulgalos polo grave dano causado a economía e o interese xeral ofrecéndonos un xuízo que pretende facernos ver que se fai xustiza.

O presidente da Xunta de Galicia, Nuñez Feijoo, con todo o seu despregue mediático, ofreceunos como un éxito, que si o foi para interese privados, o que en realidade era un fracaso para a sociedade galega.

Dende a PBP consideramos que a quebra das Caixas de aforro non foi produto da casualidade si non que resposta a un a un plan. Así o xefe da Patronal Bancaria, nos anos 90 do século pasado, decía que o 50% do aforro das cidadás do estado atopábase nas caixas e que ese mercado era o futuro negocio da banca privada. Desta idea e pode que por encargo, durante o goberno de José María Aznar promovese a reforma da lei de caixas que lle permite ampliar o territorio de negocio e os riscos, entrando cargos políticos nos consellos de administración levándoas a inversión inasumibles, baixo o principio “ deteriora e logo privatiza “-

As caixas nacidas dos montes de piedade, fai case 200 anos, para loitar contra a usura bancaria actuaban como un sistema público de aforro onde parte das ganancias revertían na sociedade e polo tanto nos propios impositores en forma de obra social e desenrolando tecido produtivo e industrial local, que doutro xeito sería difícil de criar. Este sistema de finanzas supoñía unha forte competencia para a banca privada, inasumíbel para os seus intereses expansivos.

No ano 2010 a suma das dúas caixas de aforro representaba o 5º poder financeiro do Estado con activos valorados en 75.000 millóns €.

Logo das excesivas inversións inmobiliarias as caixas entran en quebra, logo deo B.E esixirlles uns provisionamentos a elevadisimos. A máis exposta era Caixa Galicia , resulta curioso que José Luis Méndez non teña que respostar de ren ante a xustiza sendo o Director Xeral de Caixa Galicia.

A decisión política de fusionar as caixas , que o contrario do que nos fixeran crer si eran economicamente viables, foi tomada co intención de facilitar a venda a banca privada, como evidencia unha serie de acontecementos que a maneira de ver da PBP son auténticos despropósitos:

1º – A comisión de investigación parlamentar faise tarde e non persegue determinar responsabilidades políticas e que o goberno da Xunta fora parte activa na denuncia os responsables da suposta quebra.

2º – A auditoría das Caixas , que na PBP consideramos fundamental para saber que aconteceu e determinar responsabilidades. Encargase a auditoras privadas e non se da a coñecer os impositores e o resto da sociedade o resultado da mesma. O razoable tería sido facer unha auditoría pública a que tivera acceso a cidadanía, unha auditoría cidadá.

3º – Dixeran que as Caixas non eran viables e xa están dando beneficios. No ano 2013 deron 400 millóns de € antes de impostos no 2014 os beneficios ascenderon a 1200 millóns de € antes de impostos, logo de inxectarlle 9000 millóns de € para darlle liquidez púxose a venda inmediatamente cando o Memorando Europeo daba 5 anos de prazo. Isto evidencia a viabilidade das Caixas e a intencionalidade de privatizalas, nin xiquera recuperaremos o diñeiro público invertido. O que se buscaba era a privatización había que facelo pronto.

4º – Banesco a entidade Venezuelana que se fai con Nova Caixa Galicia ten a metade de tamaño que a suma das dúas caixas, isto resulta curioso cando menos. Escotet merca a Caixa por 1000 millóns de € dos que solo deposita 400 o resto pagarao en 3 entregas que aportará dos beneficios.

5º – Non se investiga a responsabilidade dos consellos de administración na vendade títulos preferentes e débeda subordinada habendo informes dos funcionarios do Banco de España contrarios a venda masiva distes produtos.

6º – Tendo en conta que Caixa Galicia era a entidade máis exposta a inversión inmobiliaria e polo tanto a máis deteriorada. O seu Director Xeral José Luis Méndez queda fora de toda investigación, demostrando este feito que non hai intención de atribuír responsabilidades pola quebra das mesmas.

7º – Non se determina a responsabilidade do regulador o Banco de España. Os gobernadores do B.E en especial Jaime Caruana La Corte nomeado polo ex-presidente José María Aznar , permiten a excesiva crédito a inversión inmobiliaria e non asume ningunha responsabilidade logo de causar un grave dano a economía e o interés xeral.

A PBP considera que perseguir ós directivos das Caixas, somente polas xubilacións , excesivas sen dúbida e que presuntamente, o noso xeito de ver, foron o pago a creación do escenario económico para poder privatizalas, é unha cortina de fumo para enganar a sociedade, facéndolle crer que a xustiza funciona, cando en realidade deberían perseguirse pola quebra do sistema financeiro e polo grave dano causado a economía. Isto é outra falta de respeto a sociedade.

Para a PBP o correcto debería ser encargar unha comisión de investigación parlamentar que profundara nas diferentes responsabilidades e perseguir xudicialmente os responsables. Non privatizar a Caixa que era viable logo de saneala e mantela con un sistema de aforro público eliminando todos os postos e cargos políticos dos consellos e creando sistemas de control cidadá que impediran que esta situación voltase a repetirse.

Neste momento o aforro de todas as galegas está controlado e responde a intereses privados. Dende a PBP consideramos isto un erro que deteriorará máis a economía galega e eliminará opcións de crédito.

Tamén botamos en falla un compromiso verdadeiro, da sociedade galega organizada, no clarexamento da quebra e privatización do sistema financeiro autóctono.

Queremos que se lembre que estando como presidente da Xunta de Galicia Nuñez Feijoo as galegas quedamos sen o control do sistema de aforro que perdurou case 200 anos.

A Plataforma Pola Banca pública ten como obxectivo recuperación dun sistema de aforro público baseado na ética das finanzas, pondo a economía o servizo das persoas.

Neste momento queremos que quede constancia que non toda a sociedade galega está de acordo co que o presidente da Xunta de Galicia pretende vender coma un éxito e que nos consideramos unha estafa